غیبت حضور

فیلسوف دانمارکی، سورن کیئرکگور تعبیر قابل‌تاملی درباره انسان ناخشنود دارد که عمیقا باید به آن اندیشید:

“انسان ناخشنود همواره بر چیزی بیرون از خود مشغول و از خود غایب است. انسان ناخشنود بر خود حضور ندارد.”
کیئرکگور این مشغولیت بیرونی را عمدتا در قالب تمرکز بر گذشته و یا آینده می‌بیند.
به نظر من این گزاره نه تنها درباره افراد که درباره نهادها، سازمان‌ها و جوامع نیز صادق است. باید توجه داشت که کئیرکگور تفکر درباره‌ی این دو را مردود نمی‌داند ولی اینکه این مشغولیت فکری به قیمت از دست رفتن توجه به خود در زمان حال شود را خطا و عامل اصلی ناخشنودی می‌پندارد.
گاه سازمان‌ها آنقدر بر بهره‌وری در آینده و دورنمای بالقوه خود مشغولیت ذهنی پیدا می‌کنند که از حال بالفعل خویش غیبت می‌کنند و فراموش می‌کنند آن آینده درخشان در گرو کیفیت حضور در زمان حال است. باید به این مهم توجه داشت که زندگی را به گونه‌ای سپری می‌کنیم که دقایق‌‌مان را سپری می‌کنیم.

خسرو معصومی