شاید در تیم ها و سازمان ها با کسانی مواجه شویم که آن ها را به اصطلاح ” تک رو های با استعداد” می نامند: افرادی که عموما و نه لزوما درون گرا هستند، ذهنیت من و غیر از من دارند و از میان جمع بودن، از داشتن ارتباطات نزدیک با سایرین اجتناب می کنند و ترجیح می دهند به اصطلاح سرشان در کار خودشان باشد. این افراد با وجود برخورداری از استعداد و توانمندی های بسیار ترجیح می دهند عضو هیچ تیمی نباشند ولی خوب به هر حال موقعیت ایجاب کرده و عضوی از یک سازمان و تیم هستند و لاجرم باید با این وضعیت خود را وفق دهند، اما اکثر مواقع این کار هم برای آن ها دشوار است و هم برای تیم و به ویژه سرپرستان چالش بزرگی است.
حال با چنین شخصی چه باید کنیم؟
شاید راحت ترین جواب این باشد: “باید آن ها را اخراج کرد.” ولی خوب همیشه برای افراد جایگزین مناسب به راحتی پیدا نمی شود، مخصوصا برای “روهای با استعداد”. پس بهتر است ببینیم چگونه می توان به بهترین وضع آن ها را مدیریت کرد و از وجودشان بهره برد.
در زیر چند راه کار برای مدیریت این افراد ارائه می شود:
نخست پیشنهاد می شود با صحبت و همفکری با خود این افراد به نگرانی های شان از قرار گرفتن در ارتباط با سایرین پی ببریم. آیا چیزی هست که آن ها از آن واهمه دارند؟ آیا تجربیات نامطلوبی در گذشته داشته اند؟ و یا آیا این گوشه گیری و تک روی بخشی از شخصیت ذاتی آن هاست؟ بهتر است برای راه حل نخست از خود آن ها کمک بگیریم. آیا این افراد می توانند خود راه حلی برای برطرف شدن نگرانی ها و ملاحظات شان داشته باشند؟ همواره سعی کنیم با برقراری یک رابطه ی انسانی به درک نگرانی ها و ملاحظات درونی این افراد پی ببریم.
در صورتی که شرایط اجازه می دهد وضعیتی ایجاد کنیم که در آن این افراد بتوانند با نیاز به کمترین میزان ارتباط مستقیم ولی با هماهنگی در خدمت تیم باشند و فعالیت کنند.
با شناخت نیاز این افراد به گونه ای برای شان انگیزه ایجاد کنیم که لااقل برای خود هم که شده به منظور برقرار ارتباط تیمی رفتار خود را تعدیل کنند. صحبت کردن درباره مزایای فردی و تیمی تعدیل رفتارشان برای هماهنگی بیشتر با تیم می تواند راهکار مناسبی باشد. همجنین می توان درباره پیامدهای نامطلوب رفتارشان با آن ها صحبت کرد از جمله اینکه ممکن است حتی مورد نفرت سایر اعضا قرار بگیرند. البته این مکالمه تا جایی که ممکن است نباید حالت تهدید و ارعاب به خود بگیرد.
برای تغییر رفتار ضد تیمی این افراد شاید بتوان از اهرم دوستی و همدلی یک همکار استفاده کرد. گاه رابطه ی دوستی بر پایه اعتماد با یک همکار به جای مدیر و سرپرست می تواند این شخص را ترغیب به برقراری رابطه بهتر با سایر اعضای تیم کند.
همچنین می توان بر جدیت وضعیت و لزوم به همکاری تاکید داشته باشیم. بر این تاکید داشته باشیم که جدای از ویژگی های فردی اینکه او را درک می کنیم، آنچه برای تیم ضروری است برخورداری نگرش “همه برای تیم و تیم برای افراد است.”
کلام آخر اینکه همواره به یاد داشته باشیم هیچ چیز به اندازه درک نیاز و نگرانی انسان ها و پاسخگویی به این نگرانی ها نمی تواند در برقراری ارتباط موثر با آن ها به ما کمک کند.